Με ένα συγκλονιστικό του κείμενο στο facebook, ο καρδιολόγος, διευθυντής του ΕΚΑΒ στην Κρήτη και παράλληλα διευθυντής της ΜΕΘ του Βενιζελείου, Ανέστης Κιούλπαλης, προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει τους πάντες για τη μάστιγα των τροχαίων δυστυχημάτων στο νησί.
“Πραγματικά δεν αντέχουμε πια να μαζεύουμε νεκρούς συνανθρώπους μας στις πιο παραγωγικές ηλικίες από τους δρόμους”, αναφέρει. “Δεν αντέχουμε πια να νοσηλευουμε σακατεμένα αγόρια και κορίτσια στα κρεβάτια του πόνου. Ατέλειωτες ώρες φροντίδας, αφοσίωσης και εξαντλητικής δουλειάς απαιτούνται από όλο το προσωπικό, διασώστες, νοσηλευτές και γιατρούς για να σωθεί έστω και ένας πολύτραυματίας που από την μια στιγμή στην άλλη παλεύει να κρατηθεί στην ζωή. Μια στιγμή απροσεξίας και μετά ο Γολγοθάς. Το μαρτύριο και η απώλεια”.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενό του
“Δεν υπάρχει χειρότερη στιγμή για ένα γιατρό από εκείνη που πρέπει να ενημερώσει γονείς, αδέλφια, φίλους, ότι ο δικός τους άνθρωπος έχει χάσει την μάχη και υπέκυψε στα τραύματα του”, σημειώνει. Κάθε φορά η σιωπές, το βουβό κλάμα, οι κραυγές απελπισίας, ο απέραντος πόνος σου ξεσκίζουν την καρδιά. Το αιφνίδιο και αναπάντεχο τέλος, τα ανεκπλήρωτα όνειρα, η ακύρωση των προσδοκιών δεν αντέχονται”.
Με αφορμή την τραγική, για την Κρήτη, επίπτωση των θανατηφόρων τροχαίων, και την μεγάλη δημοσιότητα που έχουν πάρει στα social media, θα ηθελα να καταθέσω την γνώμη μου, μιας και εμπλέκομαι άμεσα και με τις δυο μου ιδιότητες, ως διευθυντής του ΕΚΑΒ και ως διευθυντής της ΜΕΘ του Βενιζελείου.
Πραγματικά δεν αντέχουμε πια να μαζεύουμε νεκρούς συνανθρώπους μας στις πιο παραγωγικές ηλικίες από τους δρόμους. Δεν αντέχουμε πια να νοσηλευουμε σακατεμένα αγόρια και κορίτσια στα κρεβάτια του πόνου. Ατέλειωτες ώρες φροντίδας, αφοσίωσης και εξαντλητικής δουλειάς απαιτούνται από όλο το προσωπικό, διασώστες, νοσηλευτές και γιατρούς για να σωθεί έστω και ένας πολύτραυματίας που από την μια στιγμή στην άλλη παλεύει να κρατηθεί στην ζωή. Μια στιγμή απροσεξίας και μετά ο Γολγοθάς. Το μαρτύριο και η απώλεια.
Δεν υπάρχει χειρότερη στιγμή για ένα γιατρό από εκείνη που πρέπει να ενημερώσει γονείς, αδέλφια, φίλους, ότι ο δικός τους άνθρωπος έχει χάσει την μάχη και υπέκυψε στα τραύματα του. Κάθε φορά η σιωπές, το βουβό κλάμα, οι κραυγές απελπισίας, ο απέραντος πόνος σου ξεσκίζουν την καρδιά. Το αιφνίδιο και αναπάντεχο τέλος, τα ανεκπλήρωτα όνειρα, η ακύρωση των προσδοκιων δεν αντέχονται.
Πρέπει να μπει ένα τέλος. Πρέπει να τελειώσει αυτός ο ακήρυχτος πόλεμος.
Δεν εχουμε την πολυτέλεια του χρόνου να περιμένουμε την αυτοβελτίωση μέσω της ανάπτυξης οδηγικής παιδείας και γενικότερα της παιδείας που ειναι το ζητούμενο. Δεν μπορούμε να χάσουμε άλλη μια γενιά, θυσία στον βωμό του Μολώχ της ασφάλτου.
Η διεθνής εμπειρία λέει ότι δυο παρεμβάσεις, όπου έγιναν μείωσαν δραματική τα θανατηφόρα τροχαία.
1. Η βελτίωση και ο εκσυγχρονισμός του οδικού δικτύου.
2. Η συστηματική αστυνόμευση.
Χρειάζονται και τα δυο ταυτόχρονα. Για την Κρήτη ειδικά η ολοκλήρωση του ΒΟΑΚ ειναι απαραίτητη. Ας ελπίσουμε να μην ακυρωθεί η σύμβαση όπως ακούγεται και σταματήσουν ξανά τα έργα. Θα ειναι εγκληματικό αν συμβεί.
Τα στατιστικά δείχνουν ότι ελάχιστα θανατηφόρα δυστυχήματα συμβαίνουν ακόμα και σ’αυτον τον ατελή και ιδιαίτερα επιβαρυμένο αυτοκινητόδρομο, 6 με 8 των θανάτων στον ΒΟΑΚ από τους περίπου 50 με 60 των συνολικών κάθε χρόνο. Η μεγάλη πλειονοτητα συμβαίνει στο επαρχιακό οδικό δίκτυο και στον αστικό ιστό. Γι’αυτό ειναι απαραίτητη και η δεύτερη προϋπόθεση, δηλαδη η αυστηρή και συστηματική αστυνόμευση. Οι συστηματικοί έλεγχοι για χρήση ζώνης, κράνους και αποφυγή αλκοόλ θα εμπεδώσουν στον πληθυσμό την αίσθηση ότι ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας και οι κανονισμοί ασφαλείας πρέπει να τηρούνται από ολους μας.
Και ο Άγιος φοβέρα θέλει…
